Eski sevgiliyi öldürmek...

Hatıralarını öptüm, okşadım birbir. Evde kapalı kaldım günlerce. Günlerce duvarlar bana baktı ben duvarlara. Duvarlar anlattı bana içimde ne var ne yoksa. Bazen gerekiyormuş böyle şizofrenik boşalımlar. Duygularını düşüncelerini, geleceğini, geçmişini, her şeyini tartıyor insan. Yağmurlar yağıyordu ben bunları yaparken. Yağmurları izlemedim. Sadece sesi vardı kulaklarımda. Belki bir yerde gök kuşağı çıkmıştır, birileri sevinmiştir diye düşündüm. Ben mutsuzdum bunları düşünürken.
O kadar derinlerdeymişsin ki çıkman günler aldı. İlk önce kendimle cebelleştim. Antidepresanlarımı içtim. Korkularımla yüzleştim. Ölmekten hiç korkmamışım ben meğer. Zamanında beni öldüren birileri zaten varmış meğer. O birileri arasında en büyük darbeyi vuran da senmişsin meğer...
"İnsanlık..." demiştim giderken; "İnsanlık öldü, beni öldürdüğün dakikadan itibaren." Seni bir köpekmişsin gibi sevseydim belki köpeklik ölürdü eski sevgili... Fark ettim ki, iyi ki insanmışsın gibi sevmişim seni...
Topladım neyin var neyin yoksa, onca yılda birbirimize aldığımız ufak tefek hediyelerle başladım. Hepsi tek tek canlandı gözümde. Birbirimize o hediyeleri verirken ki her an! İşte o anları öptüm. Ağlayamadım boğazım düğümlendi. Sakinleştirmek için sakinleştiricimi de içtim. Kalp atışlarım yavaşladı sonunda. Rahatladım biraz. Ardından birlikte gittiğimiz sinema biletlerini (ki hepsini saklamıştım). Birlikte yaptığımız alışverişlerin fişlerini. Birlikte gittiğimiz mekanlardan aldığım şekerleri (en çok buna sinir olurdun, hatıra olarak saklıyorum dediğimde bile umursamazdın.). Ufak bir kablo parçası, birlikte tamir ettiğimiz uzaktan kumandalı arabadan kalma. Ve buna benzer binbir ayrıntı... Hepsini topladım attım...
Hafızamı da atmayı başaracağım yakında biliyorum. Başaracağım ki, yeni aşklara yer açılsın... Yeni anılar yaratılsın... Geriye bir tek kalp kalıyor... Onu nasıl atacağım bilmiyorum...