Bugünlerde hissedemiyorum; hissetsem de iyi hissedemiyorum...

Aslında hepimiz yapıyoruz bunu... Bana özel değil biliyorum. Hepimizin kendine göre acıları var ve biliyorum herkesin acısı kendine büyük. Herkesin aşkı en büyük aşktı, herkesin fakirliği büyüktü, herkesin arkadaşları kıymetliydi kazık yedi, hatta yenen en büyük kazık kendininkiydi...

Yaptığımızsa bir şekilde bunları bir perdeyle kapatmak. Kimisi tül perde kullanır bu sıkıntıları kapatmak için, hep gözünün önündedir geçmişte yaşananlar, her zaman hatırlar ve bununla sarsıla sarsıla atarlar adımlarını.

Kimisi de ben gibi kalın siyah perdelerle kapatır acılarını. Çünkü orada var olan acılar, sıkıntılar her gün görülebilecek şeyler değildir. Her gün onlarla birlikte yaşayabileceğiniz kederler değildir. Bu yüzden saklarsınız kenarda köşede. Orada olduğunu bilirsiniz fakat bakmazsınız, perdeyi kaldırmaya cesaret edemezsiniz. Gülümsemece oynamaya devam edersiniz bir şekilde. Ama öyle bir rüzgar eser ki onca zaman sonra, öyle bir an gelir ki, bütün o perde uçuverir...Uçan o perdeyle birlikte bütün o eski yaşanmışlıklar koca bir canavar gibi sizin üstünüze üstünüze gelir... Ya da kalabalık, karmaşık bir dolaptaki bütün eşyaların üstünüze yıkılması gibi de düşünebilirsiniz bunu. Tekrar perdeleri çekmek zor olur. Çok zor olur...

İşte öyle bir rüzgarda havalandığı zaman kalın perdelerim; Taşlaşıyorum, toplayamıyorum ortalığı, canavar bana zarar veremiyor ancak ben perdeyi de kapatamıyorum. Her şey ulu orta orada duruyor bir şekilde. Rüzgar ne zaman diner, ben ne zaman çözülürüm bilmiyorum. Uzun lafın kısası... Ben bugünlerde pek hissedemiyorum; Hissetsem de iyi hissedemiyorum...

Saygılar...